توپخانه سینمای مستقل، همچنان فعال است!

داستان فیلم
فیلم در ساحل یک کشور فرضی آسیای شرقی به نام «کیندار» آغاز می‌شود. چادر امداد، پذیرای دو بیماری است که حال مساعدی ندارند. ایمی تننت و ریس ویکفیلد دو پزشک انگلیسی حاضر در کمپ امداد هستند. حال هر دو بیمار رو به وخامت رفته و تنها یک دوز از داروی بیماری باقیمانده است. یکی از بیماران، زنی باردار است که پیش از دریافت دوز دارو، آنرا نابود می‌کند؛ پس هر دو بیمار از دست می‌روند.
پنج سال پس از این اتفاق و در قلب انگلستان، ایمی تننت را مشاهده می‌کنیم که به عنوان مسئول پروژه یک شرکت فناوری نوین فعالیت می‌کند. او در حال ارائه آخرین محصول شرکت ناتالی کنزینگتن است. این دارو قرار است برای استفاده مریخ نوردان بازاریابی و انبوه‌سازی شود. دارویی که مانند سلول‌های بنیادی، خاصیت تولید مجدد استخوان و سلول‌های خونی را دارد و بصورت هوشمند بافت مجروح را شناسایی و ترمیم می‌کند. همزمان اتفاق عجیبی در متروی لندن در حال رخداد است. یکی از کارآموزان مرکز ناتالی، دچار بیماری عجیبی شده است. رگ‌های خونی چشمان او متورم شده و از بدنش خون فوران می‌کند. این اتفاق در قطار مترو در جریان است و همزمان از طریق شبکه‌های اجتماعی بصورت لایو مخابره می‌شود.
بیمار به مرکز قرنطینه شرکت کنزینگتن منتقل می‌شود. ایمی و ریس یکبار دیگر ماموریت یافته‌اند تا در کنار هم بحران را مدیریت کنند. ایمی از این همکاری استقبال نمی‌کند؛ چرا که پنج سال قبل و در موقعیتی اینچنینی، ریس او را تنها گذاشت و ناپدید شد، اما اینبار … .

تئوری همه‌چیز!
بعضی از آثار سینمایی بر اساس اصل همراهی با یک موج تاریخی شکل می‌گیرند. کلیدواژه تاریخی چند ماهه اخیر در سطح دنیا، قطعا «ویروس کرونا»ست. کرونا ترند حال حاضر دنیاست. جدای از مشکلاتی که این اپیدمی به باور آورد، یک سری تغییرات بنیادین در مفاهیم بعضا فراموش شده نیز ایجاد کرد. یکی از این مفاهیم که با موج کرونا هویت جدی‌تری یافته، «قرنطینه» است. قرنطینه پیش از این در موارد معدود و توسط عده‌ای خاص اجرا می‌شد؛ اما کرونا آنرا به یک رفتار عادی بدل کرد. از ژانویه ۲۰۲۰ میلادی تا همین امروز، قطعا خود یا یکی از اطرافیانمان قرنطینه را تجربه کرده است. پاول رشید نیز قرنطینه را محور فیلم خود قرار داده و به دور آن یک سری مفاهیم دیگر را جاساز کرده است. افراطی‌گری یکی از آنهاست. در «مجتمع: قرنطینه – The Complex: Lockdown» رهبر و برخی اهالی کشور فرضی کیندار نماینده افراطی‌گری هستند.
“تسلیحات بیولوژیک” یا به عبارت دیگر بیوتروریسم ترند دیگری است که کارگردان از قِبل کرونا به آن ادای احترام می‌کند؛ در فیلم با یک نانو داروی تزریقی مواجهیم که قابلیت انتقال از طریق خون را دارد؛ قابلیت اپیدمی شدن! حتی هک و سایبر نیز از زیر دستان پاول رشید جان سالم به در نبرده است. ریس ویکفیلد همان دکتر نابغه بانمک و البته فداکار است که امثالش را قبلا زیاد در سینما دیده‌ایم. پزشک داستان ما اما همزمان با تحصیلات پزشکی، یک هکر قهار نیز هست. او به راحتی اقدام به هک شبکه ارتباطی مجتمع تحقیقاتی کرده و مکالمات ناتالی و شرکایش را شنود می‌کند! یک کاراکتر کاریکاتوری از رفتار ضدامپریالیسمی!
اما آش شله قلمکار پاول رشید در انتهای آن به اوج بی نمکی نزدیک می‌شود! جائیکه می‌بینیم خانوم دکتر احساساتی و با وجدان فیلم، مامور ام‌آیِ‌سیکس از کار در‌می‌آید و اقدام به کشتار تمامی افراد مطلع از این پروژه می‌کند! بعید است سینمای مستقل انگلستان برای تولید این فیلم تمام استودیویی از پاول رشید به نیکی یاد کند اما، اگر به تماشای فیلم‌هایی که با یک غافلگیری به پایان می‌رسند علاقه دارید -مخصوصا آن دسته‌شان که بر اساس تئوری کار خودشونه ساخته شده‌اند!- تماشای «مجتمع: قرنطینه – The Complex: Lockdown» پیشنهاد وسوسه‌انگیزی است!

میتوانید سری هم به نوشته های نقد فیلم های سایبرپانک بزنید.