محققان، با غیرفعال سازی ژن های پیرکننده ، موفق به تاخیر در کهولت سن شدند

سایبرپژوه– دانشمندان چینی، به وسیله کنترل آزمایشگاهی ترشحات ژنتیکی و غیرفعال سازی «ژن های پیرکننده» در بدن موش ها، عوامل بروز کهولت سن را شناسایی و روش های اولیه مقابله با آن را، تعریف کنند. آن ها به کمک این روش، عوامل اصلی کهولت سلولی را شناسایی کرده و طریقه‌نویتی برای رفع آن، مشخص کرده اند.

اولین موفقیت در شناساسی «ژن های پیرکننده»

کهولت سلولی، به عنوان یک مشخصه و محرک اساسی نقش مهمی در شکل گیری علائم پیری سیستماتیک بدن دارد. این نقص ساختاری، توسط عوامل ژنتیکی و اپی-ژنتیک بروز پیدا کرده و در بدن، انتشار می یابد. البته هنوز هویت و نقش این ژن های خاص، کاملا مشخص نیست و فقدان تحقیقات ساختاری در زمینه مداخله این ژن ها برای درمان بیماری ها یا استفاده از آن ها، به شدت در محافل علمی-دانشگاهی احساس می شود. اما بالاخره، این نقطه ی مبهم جهان علم ژنتیک، توسط محققات آکادمی علوم چین، زیر ذره‌بین آزمایشگاه قرار گرفت تا برای اولین بار، روی قوائد و مکانیزم بروز پیری در سنین بالا و حتی جوانی، تحقیق و پژوهش شود.

CRISPR/Cas9، ذره بینی برای ژن های پیرکننده!

دانشمندان چینی، برای شناسایی «ژن های پیرکننده» در بدن موجودات زنده، با استفاده از یک سیستم غربالگری ژنوم، موسوم به CRISPR/Cas9  ، با هم همکاری کردند. در این مطالعه، محققان، در سلول های بنیادی که به عنوان عوامل پیری زودرس انسان، شناخته شده اند، صفحاتی از سامانه « CRISPR/Cas9» را به گستره‌ی کل نظام ژنوم بدن، اجرا کردند. ژن KAT7 که نقش مهمی در رمز گذاری های ساختاری هیستون استیل ترانسفراز دارد، به عنوان یکی از فعالترین مولفه های کاهش کهولت سلولی، شناسایی شد. در این پژوهش مشخص شد که با غیر فعال‌سازی KAT7 ، استیلاسیون هیستون H۳، لیزین ۱۴ را کاهش داد، رونویسی p15INK4b را سرکوب کرد و سلول‌های بنیادی انسانی مسن را جوان کرد.

رسوب سلولی؛ استراتژی علیه ژن های پیرکننده!

در این مطالعه، محققان دریافتند که تزریق درون وریدی یک بردار «لنتی_ویرال کدکننده KAT7/ Cas9، غلطت ژن های پرکننده را در ساختار های بدنی انسان، به شدت کاهش می دهد. سپس به کمک فعال سازی و غیرفعال سازی ژن های مربوط به تعین سطح توانایی های جسمی-ذهنی، مشخص شد که می شود سلول های در حال پیری را دچار حالت رسوب سیستماتیک نمود و به این طریق، دژنراسیون بافت را کاهش داد؛ این اتفاق در آزمایش بر روی موش ها، تاثیر شگرفی را روی سلامت آن ها، نشان داد.  به طور کلی، در این پژوهش، مشخص شد که ژن در مانی بر اساس غیرفعال سازی  برخی «ژن های پیرکننده» می تواند شانس بالارفتن طول عمر موش ها را به میزان قابل توجهی بالا ببرد. محققان همچنین دریافتند که درمان با بردار لنتی ویرال، پیری سلول‌های کبدی انسان و ترشح ژن‌های SASP را کاهش می‌دهد.

این مطالعه با موفقیت فهرست ژن‌های محرک پیری انسان را با استفاده از CRISPR/Cas9 مشخص کرده است. همچنین به طور مفهومی نشان داد که ژن‌درمانی مبتنی بر غیرفعال سازی تک عاملی می‌تواند پیری فرد را به تاخیر بیاندازد. این مطالعه در تاریخ ۶ ژانویه سال ۲۰۲ به صورت آنلاین در سایت Science Translational Medicine منتشر شد.