نوبرانه تکراری؛ «روبات های قاتل»
سینمای سایبری نیازمند به روز رسانی است!
سایبرپژوه– ارتش روباتیک!
تشکیل یک ارتش هوشمند روباتیک، متشکل از سربازان و تجهیزات غول پیکر آهنی، از گذشته دور دغدغه تئوریسین‌های نظامی بوده است؛ یک ارتش شکست ناپذیر آهنی برای جلوگیری از افزایش تلفات نیروهای خودی. هر چقدر که دستیابی به این مهم در واقعیت سخت و حساس است، در سینما آسان به نظر می‌رسد؛ در واقع از زمانیکه جلوه‌های ویژه رایانه‌ای در دسترس سینماگران قرار گرفت، ارتش‌های روباتیک به یک پای ثابت آثار علمی-تخیلی تبدیل شدند.
اما تماشای جدال نظامی انسان با روبات در واقعیت، برخلاف آنچه بر پرده سینما می‌بینیم، اتفاق هیجان انگیزی نخواهد بود؛ یک هوش‌مصنوعی در حالت و در شرایط آزمایشگاهی به خودی خود موجود خطرناکی است. هزاران بار از طغیان هوش مصنوعی در سینما دیده‌ایم؛ گاهی هک می‌شود، گاهی هنگ می‌کند و حتی در مواردی به یک خودآگاهی نسبی دست می‌یابد. موجودی که در شرایط آزمایشگاهی و زندگی فردی، تا این حد از پتانسیل طغیان برخوردار است، زمانیکه در ابعاد یک ارتش مسلح طبقه‌بندی شود، بنیان شرارت قدرتمند‌تری پیدا می‌کند. اتحاد آدم آهنی‌های مسلح! موقعیت ترسناکی است! آنها پشت دیوارها را با دوربین‌های حرارتی می‌بینند و با تجهیزات پیشرفته‌ای که دارند تمام مکالمات ارتش انسانی شما را شنود می‌کنند. از همه بدتر اینکه نقشه تمام آرایش‌های جنگی را روی هارد خود ذخیره دارند و آماده واکنش سریع بر ضد شما هستند! پیش به سوی ارتش روباتیک!
درباره کارگردان
رایان استیپلز اسکات با «روبات‌های قاتل-Robot Riot» سومین تجربه کارگردانی بلند خود را پشت سر گذاشته است. دو فیلم «Skid» محصول ۲۰۱۵ و «Wolf Head» محصول ۲۰۱۲ از دیگر آثار این کارگردان امریکایی است. «روبات‌های قاتل» یک اکشن علمی تخیلی است و سارا جی برتالیمیو، کیت براسل، جیمی کاستا، بارت کارول کورتیس، جاستین فرنس و امیلی هیلمن در آن به ایفای نقش پرداخته‌اند.
داستان فیلم
تعدادی سرباز با هلی‌برن به یک منطقه خالی از سکنه و مرموز منتقل شده‌اند. آنها چیزی از قبل به یاد ندارند، گویا تمام خاطراتشان را از دست داده‌اند. پشت گردن خود یک زائده احساس می‌کنند، یک چیپ هوشمند. همه آنها بواسطه این چیپ هوشمند از بیرون منطقه کنترل می‌شوند. در ادامه تعدادی از این سربازان سردرگم با هم متحد می‌شوند تا راهی به بیرون بیابند؛ اما انگار آنها تنها موجودات این سایت آزمایشگاهی نیستند، شهر پر از روبات‌های کوچک و بزرگ مسلح است، روبات‌ها به سربازان حمله می‌کنند؛ سربازان بدون آگاهی در برابر روبات‌های بدون آگاهی و … .
تکرار خسته‌کننده!
در سینما وقتی گنجایش ظرف و حجم مظروف اختلاف بسیار زیادی پیدا کنند، در تراژدیک‌ترین موقعیت‌ها نیز کمدی خلق می‌شود! «روبات‌های قاتل-Robot Riot» نیز با توجه به نکته بالا، بیشتر به یک شوخی می‌ماند. مخصوصا قسمت‌های مربوط به مرکز فرماندهی سایت نظامی و آن فرمانده دوست داشتنی‌اش! جلوه‌های ویژه «روبات‌های قاتل» را نیز فراموش کنید! اساسا وجود رایان استیپلز اسکات‌ها در صنعت سینما و تلویزیون هیچ نکته مثبتی هم که نداشته باشد برای ما یادآور نکته مهمی است؛ آنهم اینکه ساخت برخی آثار تهی از محتوا و مقوامحور، فقط مختص سینما و تلویزیون کشور ما نیست! «روبات‌های قاتل» به خوبی نشان می‌دهد که در قلب سینمای امریکا نیز مقوا یافت می‌شود! شاید استیپلز اسکات نیز به سنگین‌تر جلوه دادن رزومه کارگردانی‌اش نیاز داشته که اینگونه اثری خلق کرده است!
اما جدا از بحث کیفیت پایین فیلم «روبات‌های قاتل»، عنصر تکرار در سینمای علمی-تخیلی هالیوود به یک تثلیث خسته کننده گرفتار شده است. درونمایه دراماتیک تعدادی سرباز که به دست‌آویزی برای آزمودن روبات‌های نظامی تبدیل شده‌اند در تمام زیر و بم‌هایش بارها به فیلم تبدیل شده است. تمام روایاتی که در فرمول‌های فیلم‌نامه نویسی امکان اجرا داشته‌اند آزموده شده است. ساب‌ژانر سایبری دچار یک تکرار روایت شده و کیفیت پرداخت هم آن نقش تعیین کننده سابق را ندارد. در واقع شاهد دو انتخاب هستیم، یک فیلم سایبری تکراری با کیفیت و خسته کننده و یا یک فیلم سایبری بی‌کیفیت و مشمئز کننده!
سینمای سایبری نیاز به یک تجدید قوا در روایت دارد؛ سینمای اروپا و البته سینمای شرق باید ورود شجاعانه‌تری به این حوزه داشته باشند تا این ژانر پرپتانسیل از رخوت موجود رهایی یابد. سینمای سایبری نیازمند یک هوای تازه و یک رسم‌الخط بدیع است، یک روایت شرقی.
